Geslachtsziekten in de 20ste eeuw

Geslachtszieken waren in de oorlogen ook een 'pest' en in recentere tijd werd dat Aids.

Vanzelfsprekend gaat het medisch-historisch onderzoek uit naar ziekten die direct samenhangen met de aard van de oorlog en de abnormale omstandigheden waarin die oorlog werd uitgevochten. Namen als loopgraafvoet, loopgraafmond, loopgraafkoorts spreken voor zich. Allerlei huidziekten, problemen met luchtwegen of een complicatie als gas-gangreen kunnen hieraan toe worden gevoegd. Zo vallen consequent twee ziekten buiten de boot die voor een enorm aantal 'non-effective mandays' hebben gezorgd. Deze twee ziektes hebben ook een enorme invloed op de oorlog uitgeoefend.Hoe moeilijk of zelfs onmogelijk meetbaar deze precieze invloed ook is. Ik heb het natuurlijk over geslachtsziekten, onafscheidelijk aan iedere oorlog of beter: onafscheidelijk aan het leven en over de Spaanse griep. Over de Spaanse griep heb ik jullie al eens verteld. Vandaag zal het dus gaan over de geslachtsziekten.

Geslachtsziekten: altijd jeuk

Onder het motto ‘Geslachtsziekte: altijd jeuk’ zal ik echter met een van de weinige ziekten beginnen die, hoe vervelend in haar consequenties ook, in ieder geval op een prettige manier ontstaan. De oorlogservaringen ontnamen velen totaal de lust tot seks of de mogelijkheid tot het bedrijven ervan. Dit laatste moet niet alleen psychisch worden opgevat, maar ook lichamelijk, al leidde verlies van de geslachtsdelen natuurlijk tot een enkele reis huiswaarts en tot een levenslange vrijwaring van nageslacht en welke venerische ziekte dan ook. Ook pure fysieke moeheid had tot gevolg dat zelfs masturbatie niet in hen op kwam. Desondanks leden soldaten tweemaal zo vaak aan geslachtsziekte dan aan welke andere ziekte ook, waardoor het een bedreiging vormde zowel van de militaire efficiëntie als van de gezondheid van de achtergebleven families. Tevens maakt dit duidelijk dat, aangezien de kans op besmetting op slechts ongeveer drie procent werd geschat, menig soldaat in de omgeving van de loopgraaf en tijdens verlofdagen het bed met een prostituee of streekbewoonster heeft gedeeld. Waarom had seks voor hen die er zich toe in staat achtten, zo'n grote aantrekkingskracht, behalve dan om de voor de hand liggende reden dat het gewoon plezierig is? Ten eerste gaf de totale afwezigheid van vrouwen aan het front een sterke lading. Het onderwerp van dagen- of wekenlang aanhoudende al dan niet natte dromen en gedachten kwam tot leven. Ook zou het kunnen zijn dat sommige soldaten hoopten in de vorm van een zoon of dochter hun eigen leven wat te verlengen, aangezien henzelf mogelijk nog maar een korte tijd op aarde was beschoren. Ook wilden velen gewoonweg niet als maagd het tijdelijke verlaten. 

Hoe kwamen ze aan de vrouwen

Ten eerste werden veel prostituees door de legers zelf geronseld. Voor de Franse en Belgische vrouwen in de omgeving van het front was seks vaak de enige manier om aan eten te komen. De prijs voor zowel man als vrouw was hoog, maar werd in ieder geval door de soldaten gewillig - en soms opzettelijk - betaald.

Thuisfront

De soldaten werden in het begin van de oorlog nog gesteund door het thuisfront, maar meer en meer begonnen de burgers terugkerende soldaten te zien als van luis vergeven infectiehaarden en oversekste druiperdragers. Ze waren toegejuicht toen ze vertrokken, maar werden allesbehalve hartelijk weer binnengehaald, met name door de verhalen over seksuele misdragingen, die al snel over de soldaten de ronde deden. Tijdens verlof, maar zeker bij terugkomst na de wapenstilstand, merkten veel soldaten, vaak vertrokken naar de oorlog om iets voor de gemeenschap te kunnen doen, dat die gemeenschap niet op hen zat te wachten. Hun status was bij thuiskomst lager dan bij vertrek.

Helemaal onterecht was de vrees van de bevolking natuurlijk ook niet. Veel van de ziekten die de soldaten mee naar huis brachten, waren besmettelijk, en dat gold zeker voor de geslachtsaandoeningen. Dit maakt ook dat de gegevens over die ziekte bedrieglijk zijn, vooral de vaststelling dat zij bij de Duitsers een minder groot probleem was, dan bij de geallieerden. De waarheid van die constatering is een puur militaire, niet een humanitaire. De statistieken hielden immers op 11 november 1918 op. Voor de burgerij begon toen het probleem pas zijn volle omvang aan te nemen, en gezien de toestand waarin Duitsland na de oorlog verkeerde, is het verre van denkbeeldig dat het probleem na de oorlog juist veel groter werd dan in de landen van de voormalige tegenstanders. En dit dan nog afgezien daarvan dat de medische hulpverlening na de oorlog aan de teruggekeerde soldaten en de door hen besmette vrouwen niet op zijn best zal zijn geweest.

Familie geschiedenis

De zoon van Pittery-nicht Laura (USA) was een kunstschilder die rond 1988 in Parijs schilderde en zijn werk verkocht in New York. Edwin was homo en kreeg Aids. Hij stierf eenzaam op zijn 33ste in een ziekenhuis zoals vele AIDS-patiënten toen, want niemand mocht bij hem uit vrees voor besmetting.

Bron:

https://www.wereldoorlog1418.nl/geneeskunde/geslachtsziekten.htm
http://www.historien.nl/thuisfront-franse-propagandakaarten-uit-eerste-wereldoorlog/
https://kihif2bp.blogspot.com/
https://www.hln.be/nina/fit-gezond/wereld-aids-dag-de-7-grootste-verzinsels-over-hiv-en-aids-ontkracht~aee2f267/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_de_prostitutie
https://aidsfonds.nl/over-hiv-aids/wat-zijn-hiv-en-aids/geschiedenis-van-hiv-en-aids/